Obwody LDR i zasada działania

Jak sama nazwa wskazuje, LDR lub Light Dependent Resistor to rodzaj rezystora, który wykazuje szeroki zakres wartości rezystancji w zależności od natężenia światła padającego na jego powierzchnię. Zmiana zakresu rezystancji może wynosić od kilkuset omów do wielu megaomów.

Znane są również jako fotorezystory. Wartość oporu w LDR jest odwrotnie proporcjonalna do natężenia padającego na niego światła. Oznacza to, że gdy światło jest mniejsze, opór jest większy i odwrotnie.

Konstrukcja wewnętrzna LDR

Poniższy rysunek przedstawia wewnętrzny, rozcięty widok urządzenia LDR, w którym widzimy substancję fotoprzewodzącą nałożoną we wzorze zygzakowatym lub zwiniętym, osadzoną na ceramicznej podstawie izolacyjnej, z punktami końcowymi zakończonymi jako przewody urządzenia.

Wzór zapewnia maksymalny kontakt i interakcję między krystalicznym materiałem fotoprzewodzącym a rozdzielającymi je elektrodami.

Materiał fotoprzewodzący składa się na ogół z siarczku kadmu (CdS) lub selenku kadmu (CdSe).

Rodzaj i grubość materiału oraz szerokość jego naniesionej warstwy określają zakres wartości rezystancji LDR, a także ilość watów, które może obsłużyć.

Dwa przewody urządzenia są osadzone w nieprzezroczystej, nieprzewodzącej podstawie z izolowaną przezroczystą powłoką na warstwie fotoprzewodzącej.

Schematyczny symbol LDR pokazano poniżej:

Rozmiary LDR

Średnica fotokomórek lub LDR może wynosić od 1/8 cala (3 mm) do powyżej jednego cala (25 mm). Zwykle są one dostępne w średnicach 3/8 cala (10 mm).

Mniejsze LDR są zwykle używane tam, gdzie przestrzeń może być problemem lub w płytach opartych na SMD. Mniejsze warianty wykazują mniejsze rozpraszanie. Możesz również znaleźć kilka wariantów, które są hermetycznie zamknięte, aby zapewnić niezawodną pracę nawet w trudnych i niepożądanych warunkach.

Porównanie cech LDR z ludzkim okiem

Powyższy wykres przedstawia porównanie charakterystyk urządzeń światłoczułych i naszego oka. Wykres przedstawia wykres względnej odpowiedzi widmowej w funkcji długości fali od 300 do 1200 nanometrów (nm).

Charakterystyczny kształt fali ludzkiego oka wskazywany przez kropkowaną krzywą w kształcie dzwonu ujawnia fakt, że nasze oko ma zwiększoną wrażliwość na stosunkowo węższe pasmo widma elektromagnetycznego, w przybliżeniu między 400 a 750 nm.

Szczyt krzywej ma maksymalną wartość w widmie światła zielonego w zakresie 550 nm. Rozciąga się to w dół do widma fioletowego o zakresie od 400 do 450 nm po jednej stronie. Z drugiej strony rozciąga się on na obszar ciemnoczerwonego światła o zakresie od 700 do 780 nm.

Powyższy rysunek pokazuje również dokładnie, dlaczego fotokomórki z siarczku kadmu (CdS) wydają się być faworytami w zastosowaniach obwodów sterowanych światłem: piki krzywej odpowiedzi widmowej dla Cds są bliskie 600 nm, a specyfikacja ta jest dość identyczna z zakresem ludzkiego oka.

W rzeczywistości piki krzywej odpowiedzi selenku kadmu (CdSe) mogą nawet wykraczać poza 720 nm.

Wykres oporu LDR względem światła

To powiedziawszy, CdSe może wykazywać wyższą wrażliwość na prawie cały zakres widma światła widzialnego. Ogólnie charakterystyka fotokomórki CdS może być taka, jak pokazano na poniższym rysunku.

Jego rezystancja przy braku światła może wynosić około 5 megaomów, co może spaść do około 400 omów przy natężeniu światła wynoszącym 100 luksów lub poziomie światła odpowiadającym optymalnie oświetlonemu pomieszczeniu i około 50 omów, gdy natężenie światła wynosi aż 8000 luksów. zazwyczaj otrzymywany z bezpośredniego, jasnego światła słonecznego.

Luks to jednostka w układzie SI określająca natężenie oświetlenia generowane przez strumień świetlny 1 lumen równomiernie rozłożony na powierzchni 1 metra kwadratowego. Nowoczesne fotokomórki lub LDR mają odpowiednie parametry znamionowe mocy i napięcia, na równi z normalnymi rezystorami typu stałego.

Zdolność rozpraszania mocy dla standardowego LDR może wynosić około 50 do 500 miliwatów, co może zależeć od jakości materiału użytego do wykonania detektora.

Być może jedyną rzeczą niezbyt dobrą w LDR lub fotorezystorach jest ich powolna odpowiedź na zmiany światła. Fotokomórki zbudowane z selenku kadmu zwykle wykazują krótsze stałe czasowe niż fotokomórki z siarczku kadmu (około 10 milisekund w przeciwieństwie do 100 milisekund).

Możesz również znaleźć te urządzenia o niższych oporach, zwiększonej czułości i podwyższonym współczynniku odporności na temperaturę.

Główne zastosowania, w których zwykle stosuje się fotokomórki, to światłomierze fotograficzne, włączniki światła i ciemności do kontrolowania Światła uliczne i alarmy antywłamaniowe. W niektórych aplikacjach z alarmami aktywowanymi światłem system jest wyzwalany przez przerwanie wiązki światła.

Możesz również natknąć się na czujniki dymu oparte na odbiciu, wykorzystujące fotokomórki.

Obwody aplikacji LDR

Poniższe obrazy pokazują kilka ciekawych praktycznych obwodów aplikacji fotokomórek.

Przekaźnik aktywowany światłem

TRANZYSTOREM MOŻE BYĆ KAŻDEGO MAŁEGO SYGNAŁU, TAKIE JAK BC547

Prosty obwód LDR przedstawiony na powyższym rysunku jest zbudowany tak, aby reagować, gdy światło pada na LDR zainstalowany w normalnie ciemnej wnęce, na przykład wewnątrz pudełka lub obudowy.

Fotokomórka R1 i rezystor R2 tworzą dzielnik potencjału, który ustala odchylenie bazy Q1. Gdy jest ciemno, fotokomórka wykazuje zwiększoną rezystancję, co prowadzi do zerowego odchylenia na podstawie Q1, przez co Q1 i przekaźnik RY1 pozostają wyłączone.

W przypadku wykrycia odpowiedniego poziomu światła na fotokomórce LDR, jej rezystancja szybko spada do kilku mniejszych wielkości. a potencjał odchylenia może osiągnąć podstawę Q1. Powoduje to włączenie przekaźnika RY1, którego styki są używane do sterowania zewnętrznym obwodem lub obciążeniem.

Przekaźnik aktywowany ciemnością

Następny rysunek pokazuje, jak pierwszy obwód można przekształcić w obwód przekaźnika aktywowany ciemnością.

W tym przykładzie przekaźnik aktywuje się przy braku światła na LDR. R1 służy do regulacji ustawień czułości obwodu. Rezystor R2 i fotokomórka R3 działają jak dzielnik napięcia.

Napięcie na styku R2 i R3 rośnie, gdy światło pada na R3, który jest buforowany zwolennik emitera Q1. Wyjście emitera napędów Q1 wspólny wzmacniacz emitera Q2 przez R4 i odpowiednio steruje przekaźnikiem.

Precyzyjny detektor światła LDR

Chociaż proste, powyższe obwody LDR są wrażliwe na zmiany napięcia zasilania, a także zmiany temperatury otoczenia.

Następny diagram pokazuje, w jaki sposób można rozwiązać tę wadę za pomocą czułego, precyzyjnego obwodu aktywowanego światłem, który działałby bez wpływu na zmiany napięcia lub temperatury.

W tym obwodzie LDR R5, potencjometr R6 i rezystory R1 i R2 są skonfigurowane ze sobą w postaci sieci mostka Wheatstone'a.

Wzmacniacz operacyjny ICI wraz z tranzystorem Q1 i przekaźnik RY1 działa jak bardzo czuły przełącznik wykrywania wagi.

Nie ma to wpływu na punkt równoważenia mostka, niezależnie od wahań napięcia zasilania czy temperatury atmosferycznej.

Wpływają na to jedynie zmiany względnych wartości komponentów związanych z siecią mostową.

W tym przykładzie LDR R5 i garnek R6 stanowią jedno ramię mostka Wheatstone'a. R1 i R2 tworzą drugie ramię mostu. Te dwa ramiona działają jak dzielniki napięcia. Ramię R1 / R2 ustala stałe 50% napięcie zasilania na nieodwracające wejście wzmacniacza operacyjnego.

Dzielnik potencjału utworzony przez potencjometr i LDR generuje zmienne napięcie zależne od światła na wejście odwracające wzmacniacza operacyjnego.

Konfiguracja obwodu, potencjometr R6 jest regulowana tak, aby potencjał na styku R5 i R6 był wyższy niż potencjał na styku 3, gdy pożądana ilość światła otoczenia pada na LDR.

W takim przypadku wyjście wzmacniacza operacyjnego natychmiast zmienia stan z dodatniego na 0 V, włączając Q1 i podłączony przekaźnik. Przekaźnik aktywuje i wyłącza obciążenie, którym może być lampa.

Ten obwód LDR oparty na wzmacniaczu operacyjnym jest bardzo precyzyjny i reaguje nawet na drobne zmiany natężenia światła, których nie jest w stanie wykryć ludzkie oko.

Powyższy projekt wzmacniacza operacyjnego można łatwo przekształcić w przekaźnik aktywowany w ciemności albo przez zamianę połączeń pin2 i pin3, albo przez zamianę pozycji R5 i R6, jak pokazano poniżej:

Dodawanie funkcji histerezy

W razie potrzeby ten obwód LDR można rozbudować o funkcja histerezy jak pokazano na następnym diagramie. Odbywa się to poprzez wprowadzenie rezystora sprzężenia zwrotnego R5 przez pin wyjściowy i pin3 układu scalonego.

W tej konstrukcji przekaźnik uaktywnia się normalnie, gdy natężenie światła przekroczy zadany poziom. Jednak gdy kontrolka na LDR spada i maleje niż ustawiona wartość, nie wyłącza przekaźnika ze względu na efekt histerezy .

Przekaźnik wyłącza się dopiero, gdy światło spadnie do znacznie niższego poziomu, który jest określony przez wartość R5. Niższe wartości spowodują większe opóźnienie (histerezę) i na odwrót.

Połączenie jasnych i ciemnych funkcji aktywacji w jednym

Ten projekt jest precyzyjnym przekaźnikiem światło / ciemność, zaprojektowanym przez połączenie wcześniej wyjaśnionych obwodów przełącznika ciemności i światła. Zasadniczo jest to plik komparator okien obwód.

Przekaźnik RY1 jest włączany, gdy poziom światła na LDR przekroczy jedną z wartości ustawienia potencjometru lub spadnie poniżej drugiej wartości ustawienia potencjometru.

Pot R1 określa poziom aktywacji ciemności, natomiast kocioł R3 określa próg aktywacji poziomu oświetlenia przekaźnika. Potencjometr R2 służy do regulacji napięcia zasilania obwodu.

Procedura ustawiania obejmuje regulację pierwszego wstępnie ustawionego potencjometru R2 tak, że około połowa napięcia zasilania jest wprowadzana na złączu LDR R6 i potencjometru R2, gdy LDR otrzymuje światło o pewnym normalnym poziomie natężenia.

Potencjometr R1 jest następnie regulowany tak, że przekaźnik RY1 włącza się, gdy tylko LDR wykryje światło poniżej preferowanego poziomu ciemności.

Podobnie, potencjometr R3 można ustawić tak, aby przekaźnik RY1 był załączany z zamierzonym poziomem jasności.

Obwód alarmu wyzwalanego światłem

Zobaczmy teraz, jak można zastosować LDR jako obwód alarmowy aktywowany światłem.

Dzwonek alarmowy lub brzęczyk powinien być przerywany, co oznacza, że ​​powinien brzmieć z ciągłymi powtórzeniami włączania / wyłączania i być przystosowany do pracy z prądem poniżej 2 amperów. LDR R3 i rezystor R2 tworzą sieć dzielnika napięcia.

W warunkach słabego oświetlenia rezystancja fotokomórki lub LDR jest wysoka, co powoduje, że napięcie na złączach R3 i R2 jest niewystarczające do wyzwolenia podłączonej bramki SCR1.

Gdy padające światło jest jaśniejsze, rezystancja LDR spada do poziomu wystarczającego do wyzwolenia SCR, który włącza się i aktywuje alarm.

Z drugiej strony, gdy robi się ciemniej, rezystancja LDR wzrasta, wyłączając tyrystor i alarm.

Należy zauważyć, że tyrystor tyrystor wyłącza się tutaj tylko dlatego, że alarm jest typu przerywanego, który pomaga przerwać zatrzask tyrystora w przypadku braku prądu bramki, wyłączając tyrystor.

Dodawanie kontroli czułości

Powyższy obwód alarmowy SCR LDR jest dość prymitywny i ma bardzo niską czułość, a także brakuje mu regulacji czułości. Poniższy rysunek pokazuje, w jaki sposób projekt można ulepszyć za pomocą wspomnianych funkcji.

Tutaj stały rezystor na poprzednim schemacie jest zastąpiony potencjometrem R6 i buforowym stopniem BJT wprowadzonym przez Q1 między bramką tyrystora a wyjściem LDR.

Dodatkowo możemy zobaczyć wciśnięcie wyłącznika A1 i R4 równolegle do dzwonka lub urządzenia alarmowego. Ten etap umożliwia użytkownikowi przekształcenie systemu w alarm zatrzaskowy, niezależnie od przerywanego charakteru dzwonka.

Rezystor R4 zapewnia, że ​​nawet gdy dzwonek dzwoni własnym dźwiękiem, prąd anody zatrzaskowej nigdy nie przerywa się, a tyrystor pozostaje zablokowany po uruchomieniu.

S1 służy do ręcznego zrywania zatrzasku i wyłączania tyrystora i alarmu.

W celu dalszego wzmocnienia opisanego powyżej alarmu aktywowanego światłem SCR z większą precyzją, można dodać wyzwalanie oparte na wzmacniaczu operacyjnym, jak pokazano poniżej. Działanie obwodu jest podobne do omawianych wcześniej konstrukcji LDR aktywowanych światłem.

Obwód alarmu LDR z impulsowym wyjściem tonowym

Jest to kolejny obwód alarmowy aktywowany ciemnością, wyposażony w zintegrowany generator impulsów o niskiej mocy 800 Hz do napędzania głośnika.

Dwie bramki NOR IC1-c i ICI-d są skonfigurowane jako stabilny multiwibrator do generowania częstotliwości 800 Hz. Ta częstotliwość jest podawana do głośnika przez mały wzmacniacz sygnału za pomocą BJT Q1.

Powyższy stopień bramki NOR jest aktywowany tylko tak długo, jak długo wyjście IC 1-b staje się niskie lub 0V. Pozostałe dwie bramki NOR IC 1-a i IC1-b są podobnie podłączone jako stabilny multiwibrator do wytwarzania impulsu wyjściowego 6 Hz i są również włączane tylko wtedy, gdy pin 1 bramki jest pociągnięty do stanu niskiego lub 0V.

Pin1 można zobaczyć z połączeniem dzielnika potencjału utworzonego przez LDR R4 i potencjometr R5.

Działa to w następujący sposób: gdy światło na LDR jest wystarczająco jasne, potencjał złącza jest wysoki, co powoduje, że oba astabilne multiwibratory są wyłączone, co oznacza brak dźwięku z głośnika.

Jednak gdy poziom światła spadnie poniżej ustawionego poziomu, złącze R4 / R5 obniży się dostatecznie, co aktywuje astabilność 6 Hz. Ten astable zaczyna teraz bramkować lub przełączać astable 800 Hz z częstotliwością 6 Hz. Powoduje to zmultipleksowany dźwięk 800 Hz na głośniku pulsujący z częstotliwością 6 Hz.

Aby dodać blokadę do powyższego projektu, wystarczy dodać przełącznik S1 i rezystor R1, jak podano poniżej:

Aby uzyskać głośny, wzmocniony dźwięk z głośnika, ten sam obwód można rozbudować o ulepszony wyjściowy stopień tranzystora, jak pokazano poniżej:

W naszej wcześniejszej dyskusji dowiedzieliśmy się, jak można wykorzystać wzmacniacz operacyjny do zwiększenia precyzji wykrywania światła LDR. To samo można zastosować w powyższym projekcie, aby stworzyć super precyzyjny obwód detektora światła impulsowego

Obwód alarmu włamaniowego LDR

Poniżej przedstawiono prosty obwód alarmu antywłamaniowego z przerwaniem wiązki światła LDR.

Zwykle fotokomórka lub LDR otrzymują wymaganą ilość światła przez zainstalowane źródło wiązki światła. Może to pochodzić z pliku Wiązka laserowa źródło również.

Dzięki temu jego rezystancja jest niska, a to również daje niewystarczająco niski potencjał na połączeniu potencjometru R4 i fotokomórki R5. Z tego powodu SCR wraz z dzwonkiem pozostają nieaktywne.

Jednak w przypadku przerwania wiązki światła powoduje wzrost rezystancji LDR, znacznie zwiększając potencjał złącza R4 i R5.

Powoduje to natychmiastowe włączenie przez SCR1 dzwonka alarmowego. Wprowadzono rezystory R3 połączone szeregowo z przełącznikiem S1, aby umożliwić trwałe podtrzymanie alarmu.

Podsumowanie specyfikacji LDR

Istnieje wiele różnych nazw, pod którymi znane są rezystory LDR (Light Dependent Resistors), które obejmują takie nazwy, jak fotorezystor, fotokomórka, komórka fotoprzewodząca i fotoprzewodnik.

Zwykle terminem najbardziej rozpowszechnionym i najczęściej używanym w instrukcjach i arkuszach danych jest nazwa „fotokomórka”.

Istnieje wiele zastosowań, do których można zastosować LDR lub fotorezystor, ponieważ te urządzenia są dobre ze względu na ich właściwości światłoczułe, a także są dostępne po niskich kosztach.

W ten sposób LDR może pozostać popularny przez długi czas i szeroko stosowany w zastosowaniach, takich jak światłomierze fotograficzne, wykrywacze włamań i dymu, w lampach ulicznych do sterowania oświetleniem, czujnikami płomienia i czytnikami kart.

Ogólny termin „fotokomórka” jest używany w ogólnej literaturze w odniesieniu do rezystorów zależnych od światła.

Odkrycie LDR

Jak omówiono powyżej, LDR pozostaje ulubionym wśród fotokomórek przez długi czas. Wczesne formy fotorezystorów zostały wyprodukowane i wprowadzone na rynek na początku XIX wieku.

Zostało to wyprodukowane poprzez odkrycie „fotoprzewodnictwa selenu” w 1873 roku przez naukowca imieniem Smith.

Od tamtej pory wyprodukowano szeroką gamę różnych urządzeń fotoprzewodzących. Istotnego postępu w tej dziedzinie dokonał na początku XX wieku, zwłaszcza w 1920 roku, wybitny naukowiec T.W. Case, który zajmował się zjawiskiem fotoprzewodnictwa i jego artykuł „Thalofide Cell - a new photoelectric cell” został opublikowany w 1920 roku.

W ciągu następnych dwóch dekad w latach czterdziestych i trzydziestych XX wieku badano szereg innych odpowiednich substancji pod kątem opracowania fotokomórek, w tym PbTe, PbS i PbSe. Następnie w 1952 r. Fotoprzewodniki, półprzewodnikowe wersje tych urządzeń, zostały opracowane przez Simmonsa i Rollina przy użyciu germanu i krzemu.

Symbol rezystorów zależnych od światła

Symbol obwodu, który jest używany dla fotorezystora lub rezystora zależnego od światła, jest połączeniem rezystora animowanego w celu wskazania, że ​​fotorezystor jest z natury wrażliwy na światło.

Podstawowy symbol rezystora zależnego od światła składa się z prostokąta, który symbolizuje funkcję rezystora LDR. Symbol dodatkowo składa się z dwóch strzałek w kierunku zbliżania.

Ten sam symbol symbolizuje wrażliwość na światło w fototranzystorach i fotodiodach.

Symbol „rezystora i strzałek”, jak opisano powyżej, jest używany przez rezystory zależne od światła w większości ich zastosowań.

Ale jest kilka przypadków, w których symbol używany przez rezystory zależne od światła przedstawia rezystor zamknięty w okręgu. Jest to widoczne w przypadku rysowania schematów obwodów.

Ale symbol, w którym nie ma okręgu wokół rezystora, jest bardziej powszechnym symbolem używanym przez fotorezystory.

Specyfikacja techniczna

Powierzchnia LDR jest zbudowana z dwóch fotoprzewodzących ogniw z siarczku kadmu (cds) o odpowiedzi widmowej porównywalnej z reakcją ludzkiego oka. Opór komórek spada liniowo wraz ze wzrostem natężenia światła na ich powierzchni.

Fotoprzewodnik, który jest umieszczony między dwoma stykami, jest głównym elementem reagującym fotokomórki lub fotorezystora. Plik rezystancja fotorezystorów ulega zmianie kiedy następuje ekspozycja fotorezystora na światło.

Fotoprzewodnictwo: Nośniki elektronów są generowane, gdy zastosowane materiały półprzewodnikowe fotoprzewodnika absorbują fotony, co skutkuje mechanizmem, który działa za rezystorami zależnymi od światła.

Chociaż może się okazać, że materiały używane przez fotorezystory są różne, w większości są to półprzewodniki.

W przypadku zastosowania ich w postaci fotorezystorów, wówczas materiały te działają jako elementy rezystancyjne tylko wtedy, gdy nie ma połączeń PN. Powoduje to, że urządzenie staje się całkowicie pasywne.

Fotorezystory lub fotoprzewodniki są zasadniczo dwojakiego rodzaju:

Wewnętrzny fotorezystor: Materiał fotoprzewodzący, który jest używany przez określony typ fotorezystora, umożliwia wzbudzenie nośników ładunku i przeskoczenie do pasm przewodnictwa odpowiednio z ich początkowych wiązań walencyjnych.

Zewnętrzny fotorezystor: Materiał fotoprzewodzący, który jest używany przez określony typ fotorezystora, umożliwia wzbudzenie nośników ładunku i przeskoczenie do pasm przewodnictwa odpowiednio z ich początkowych wiązań walencyjnych lub zanieczyszczeń.

Proces ten wymaga niejonizowanych domieszek zanieczyszczeń, które są również płytkie i wymaga, aby miało to miejsce w obecności światła.

Projekt fotokomórek lub fotorezystorów zewnętrznych jest wykonywany w szczególności z uwzględnieniem promieniowania o dużej długości fali, takiego jak promieniowanie podczerwone, w większości przypadków.

Ale projekt uwzględnia również fakt, że należy unikać wszelkiego rodzaju generowania ciepła, ponieważ muszą one działać w bardzo niskich temperaturach.

Podstawowa struktura LDR

Liczba naturalnych metod, które są powszechnie obserwowane do wytwarzania fotorezystorów lub rezystorów zależnych od światła, jest bardzo niewielka.

Oporowy materiał wrażliwy na światło jest używany przez zależne od światła rezystory do stałej ekspozycji na światło. Jak omówiono powyżej, istnieje określona sekcja, która jest przetwarzana przez światłoczuły materiał rezystancyjny, który musi stykać się z obydwoma lub jednym z końców zacisków.

Warstwa półprzewodnika, która jest z natury aktywna, jest stosowana w ogólnej strukturze fotorezystora lub rezystora zależnego od światła, a podłoże izolacyjne jest ponadto używane do osadzania warstwy półprzewodnika.

Aby zapewnić warstwie półprzewodnika przewodnictwo wymaganego poziomu, ta pierwsza jest lekko domieszkowana. Następnie zaciski są odpowiednio połączone na obu końcach.

Jedną z kluczowych kwestii związanych z podstawową konstrukcją światłozależnego rezystora lub fotokomórki jest rezystancja materiału.

Powierzchnia styku materiału rezystancyjnego jest zminimalizowana, aby zapewnić, że gdy urządzenie jest wystawione na działanie światła, efektywnie zmienia się jego rezystancja. W celu osiągnięcia tego stanu należy zapewnić, że otoczenie styków jest mocno domieszkowane, co powoduje zmniejszenie rezystancji w danym obszarze.

Kształt otaczającego obszaru styku jest zaprojektowany głównie jako wzór międzypalcowy lub zygzakowaty.

Umożliwia to maksymalizację odsłoniętego obszaru wraz ze zmniejszeniem poziomów fałszywej rezystancji, co z kolei skutkuje zwiększeniem wzmocnienia poprzez zmniejszenie odległości między dwoma stykami fotorezystorów i zmniejszenie jej.

Istnieje również możliwość wykorzystania materiału półprzewodnikowego np. Półprzewodnika polikrystalicznego osadzającego go na podłożu. Jednym z podłoży, które można w tym celu zastosować, jest ceramika. Dzięki temu rezystor zależny od światła może być tani.

Gdzie używane są fotorezystory

Najbardziej atrakcyjną cechą rezystora zależnego od światła lub fotorezystora jest to, że jest on tani, a zatem jest szeroko stosowany w różnych projektach obwodów elektronicznych.

Oprócz tego ich solidne cechy i prosta konstrukcja zapewniają im również przewagę.

Chociaż fotorezystor nie ma różnych cech, które można znaleźć w fototranzystorze i fotodiodzie, nadal jest idealnym wyborem do różnych zastosowań.

W związku z tym LDR jest stale używany przez długi czas w szeregu zastosowań, takich jak światłomierze fotograficzne, wykrywacze włamań i dymu, w lampach ulicznych do sterowania oświetleniem, czujniki płomienia i czytniki kart.

Czynnikiem określającym właściwości fotorezystora jest rodzaj zastosowanego materiału, dlatego właściwości mogą się odpowiednio różnić. Niektóre materiały, z których wykonane są fotorezystory, posiadają stałe o bardzo długim czasie.

Dlatego też jest kwintesencją, aby typ fotorezystora był starannie dobrany do określonych zastosowań lub obwodów.

Podsumowując

Rezystor zależny od światła lub LDR jest jednym z bardzo przydatnych czujników, które można zaimplementować na wiele różnych sposobów do przetwarzania natężenia światła. Urządzenie jest tańsze w porównaniu z innymi czujnikami światła, ale jest w stanie zapewnić wymagane usługi z najwyższą wydajnością.

Omówione powyżej obwody LDR to tylko kilka przykładów, które wyjaśniają podstawowy tryb stosowania LDR w praktycznych obwodach. Omówione dane można badać i dostosowywać na kilka sposobów do wielu interesujących zastosowań. Mieć pytania? Zapraszam do wyrażania opinii poprzez pole komentarza.